قبلا از دور برای دل من
دست تکان می دادند!
تو نبودی همه شان , دیدنم آمده بودند... نگو !
چه صمیمانه سخن می گفتند ..
عاشقانه به من میدیدند ..
با کنایه ازمن پرسیدند
که چرا تنهایم ?!
...
گویی از دیر زمانیست که بامن بودند..
دوستانم گفتند:
آنها را زخودم دور کنم ..
من به آنها فهماندم
که آشنایان من اند
اسم شان دلتنگیست
شعر نو آوردند ...
#اویس_شجاع
رفتی ولی به یاد تو پر میزند دلم
پشت درسرای تو در میزند دلم
دیرآمدی عزیز دلم سخت خسته ام
ازلابلای پنجره سر میز ند دلم
دارم امید تاکه ببینم جمال دوست
از هجر تو به سینه شرر میزند دلم
شوق وصال دلهره ها میکند بپا
هرلحظه باز داد سفر میزند دلم
حال دل شکسته مارا دگر مپرس
هرلحظه دست غم، بسر میزند دلم
صد داغ عشق بردل رأفت نشانده است
این بخت بین که دم زهنر میزند دلم
(استاد نصرالله رأفت)
تاج 👑از فرق فلک 🌎 برداشتن
جاودان آن تاج بر سر👸 داشتن
در بهشت آرزو ره یافتن
هر نفس شهدی به ساغر🍷 داشتن
روز در انواع نعمت ها و ناز
شب بتی چون ماه دربر داشتن
صبح، از بام جهان چون 🌞آفتاب
روی گیتی را منور داشتن
شامگه ، چون🌙 ماه رویا آفرین
ناز بر افلاک و اختر🌠 داشتن
چون صبا در مزرع سبز فلک
بال در بال کبوتر داشتن
حشمت و جاه سلیمان یافتن
شوکت و فر سکندر داشتن
تا ابد در اوج قدرت 💪 زیستن
ملک هستی را مسخر داشتن
بر تو ارزانی که ما را خوشتر است
فریدون مشیری
ندیدمت بخدا سیر ؛ قصد خانه مکن
برای رفتن خود ؛ این همه بهانه مکن
زراه دور و دراز آمدی ؛ بیا بنشین
ترا قسم به سرت ؛ ناز دلبرانه مکن
تویی ترانه ی شیرین و شعر هستیی من
بهار عمر مرا خالی از ترانه مکن
خیال خام پریدن زسر پریده دگر
اسیر رام تو ام ؛ فکر دام و دانه مکن
رقیب بدرگ همسایه در کمین گه تست
مزن به کوچه بیا گردش شبانه مکن
شکسته بال و پر استم مگو که می شکنم
شکسته را مشکن قهر کودکانه مکن
بهار جنگل پر عطر بازوانم بین
به دشت تف زده ی دیگر آشیانه مکن
سیاه طره ی شبرنگ تو پریشان به
به دست باد صبایش گذار؛ شانه مکن
( صبا )
مــادر دل مـن به دیدنت تنگ شده
روزم ز سیاهی همچو شبـرنگ شده
رفتی و جهان بر سر من ویـران شد
مادر دل این زمانه از سنـگ شده
زیبایی زندگـانی از نــور تــو بود
بعد تو جهان به من چه بی رنگ شده
آواره ام و دربـه در انـــدر دنیــــا
گویی که به شهر قلب من جنگ شده
این خانــه بدون تو غم آباد جهان
بی خنده تو دلــم پر از زنگ شده
( اویس شجاع )
کفر محض است، نگویم که خدا را چه کنم؟
باتو اى دوست! ولى سلسله ها را چه کنم؟
راستى را تو بگو وقتى به مطلب برسم
و تو از من بشوى، دست دعا را چه کنم؟
با تو هرگز به لبم، چون و چرایى نرود
تو که پاسخ بشوى، چون وچرا را چه کنم؟
اى بهارم!
و زمستان و خزانم!
و تموز!
تا که اقلیم منى، آب و هوا را چه کنم؟
آى اى شعر!
و اى دفتر و دیوان و قلم!
او که با شدهمه هستند، شمارا چه کنم؟
با شکر خنده ى او- آن که سراپا غزل است-
قصه ى مفت غزل هاى سخا را چه کنم؟!
(ضیاءالحق سخا )
استکانِ چاى سبز و بسته ى سیگار و من
سقف و کلکینِ عبوس و بالشِ دیوار و من
حلقه
حلقه
دود و دود و
طعم تلخ چاى سبز
لحظه ها تکرار و
در تکرار و
در تکرار و من
رادیو وُ
حرف مفت و،
خِش خِش و قطع صدا
گاه گاهى ناگهانى سرفه ى گیتار و... من
(())
آن طرف ها -اکثرن- در جاده ها، بوزینه ها
این طرف بیم و هراس و، وحشتِ دیدار و من
پشت شیشه قمریى غمگین، روى سیم برق
مى زند کوکوى تلخى، مثل زهر مار وُ...
من
-مى کشم تا سطر آخر، شعر خود رااین چنین:
زنده گى
آلوده گى
با یک «منِ» بیزار و من!
(سید ضیاءالحق سخا)
پشت دیوار همین کوچــه به دارم بزنید
من که رفتم بنشینید و ... هوارم بزنید
باد هم آگهـــی مرگ مرا خواهد برد...
بنویسید که: "بد بودم" و جارم بزنید
من از آیین شما سیر شدم ... سیر شدم
پنجـــه در هر چه کـه من واهمه دارم بزنید
دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!
خبـــر مرگ مرا طعنــــه به یــــارم بزنید
آی! آنها! که به بی برگی من می خندید!
مرد باشید و ... بیایید ... و ... کنارم بزنید
شاعر:
